Każdy, kto poruszał się w rozrywkowych częściach internetu w ciągu ostatnich lat, z pewnością zna te małpy. „Pjetery”, „Janusze” i „Grażyny” – wieloma imionami ozwane zostały nosacze sundajskie, bo tak właśnie się nazywają. Swoją nazwę zawdzięczają nad wyraz sporych rozmiarów nosom, ale tak właściwie dlaczego natura je tak hojnie obdarzyła?
Noasacze sundajskie przybrały na popularności już kilka lat temu, kiedy popularne stały się memy o „Pjetrze”. Nosacze miały być uosobieniem złych cech niektórych Polaków, takich jak przemądrzałość, seksizm czy lenistwo. Oczywiście to podstawowe stereotypy, które niewiele mają wspólnego z rzeczywistością. Prawda jest bowiem taka, że Polacy są jednym z najciężej pracujących narodów w Unii Europejskiej. W rankingu OECD pod tym względem wyprzedzają nas tylko Grecy. Tak czy inaczej, niezależnie od tego, jaka prawda by nie była, nosaczom została przylepiona taka łatka.
Wracając jednak do sedna sprawy – po co im tak duże nosy? Gołym okiem da się zauważyć, że odstają pod tym względem od innych małp. Zauważyli to też naukowcy, którzy je klasyfikowali – w końcu nie bez przyczyny małpy te nazywają się „nosacze”. Opowieści o tym, jakoby nosy te miały im służyć do obrony raczej można włożyć między bajki. Ani nie stanowią one broni, ani nie czynią nosaczy superczułymi wąchaczami. Po co zatem im tak duże nosy?
Natura często tworzy pozornie niezrozumiałe dla człowieka zwierzęta. Jeśli jednak zagłębimy się mocniej w pochodzenie i funkcje ich organizmu, odkrywamy nowe, sensowne argumenty za takim, a nie innym stanem rzeczy. Nic nie dzieje się z przypadku, tak też jest z nosem nosaczy, który pełni u małp funkcję podobną, jak kolorowe pióra u pawii. Okazuje się bowiem, że te małpy, które mają większe nosy od swoich konkurentów, cieszą się większym powodzeniem u samic. Warto także nadmienić, że tak dużym sprzętem na twarzy dysponują wyłącznie męskie osobniki tego gatunku, co dodatkowo potwierdza tezę o funkcji godowej.